De graal van het licht. De oude legenden van de graal in de keltische overlevering
De graal is het mysterie van de zich vernieuwende ziel op weg naar de eeuwigheid. De –  innerlijke –  graalprocessen werden in het verleden in kleurrijke symbolentaal beschreven. Zij die eraan toe waren konden ze begrijpen. Voor de anderen waren het schitterende verhalen die het verlangen naar hoger, beter leven konden voeden. Wie op zoek gaat naar de Graal, moet in zijn diepste innerlijk afdalen. Daar ligt het begin van zijn reis. De vertroosting die uitgaat van de graal, schenkt de pelgrim de vreugde van een groeiende authentieke kennis, van Gnosis.

De legende van de graal, een beker die Licht uitstraalt, is al heel oud. De soefi ’s kenden deze al als een wijnbeker die door eruit te drinken spirituele dronkenschap opriep, in de zin van het geheel door het geestelijke aspect gegrepen zijn, dat volmaakt inzicht biedt en de mens een maakt met de Gnosis. De eerste die deze geestelijke waarheden verhuld in een poëtisch gewaad overdroeg, was Omar Khayyam, die in de elfde en twaalfde eeuw leefde en werkte (1048-1122). De kruisvaarders brachten deze verborgen betekenis van de beker mee terug naar Europa en interpreteerden de graal als de kelk van het laatste avondmaal. Het zoeken naar de ark, dat toen erg populair was, werd het zoeken naar de graal. Er is een analogie met het gebied dat door de kruisvaarders was verloren: in de graalsage is het weergegeven als het koninkrijk dat verwoest is. Slechts de wederopbouw van de tempel van Jeruzalem, die mogelijk zou worden als de tempelridders de overwinning zouden behalen, kon het verloren koninkrijk weer in volle glorie laten herleven. Deze benadering verklaart ook de blijvende kracht van de graallegende in de 12e eeuw. In 1197 beschreef Wolfram von Eschen-bach de ridders van de Ronde Tafel als tempelridders. Aangenomen kan worden dat het verhaal van de ontdekking van het graf van Arthur (Artus) te Glastonbury Abbey (in 1190) via adellijke families zijn weg naar Frankrijk vond.