ie de mensen vraagt naar hun verwachtingen voor de toekomst van de mensheid en van onze planeet, hoort vaak zeggen dat wij met grote snelheid afstevenen op zelfvernietiging. Vooral in de geïndustrialiseerde landen is dit een duidelijk sentiment; velen komen in opstand tegen dat wat onafwendbaar lijkt; velen echter accepteren het en berusten erin. Toch zijn er ook mensen die op alle mogelijke manieren zoeken naar een manier om verandering in te zetten. Je leest over het ‘opnieuw harmoniseren van de energiebanen van de aarde’, over gebedsketens, over verruiming van het bewustzijn, over het belang van esoterische kennis. Want als het denken anders wordt, als het mentale veld van de planeet zich wijzigt – zo is de gedachte – kan de mensheid zich openstellen voor een nieuwe wijze van leven. Het wordt steeds duidelijker: we hebben een keerpunt bereikt in de ontwikkeling van de mensheid, een punt waarop wij zeer bewuste keuzes dienen te maken. Het is het punt in de cirkelgang van de wereld, waarop het profiel van de ware mens zich innerlijk kan tonen, en wij in het licht daarvan op een winding van de spiraal met een hogere vibratie een nieuwe ontwikkelingsweg kunnen gaan. Tegelijkertijd ontsluit zich een weg waarop alles terugglijdt naar een niveau dat niet meer door enige cultuur wordt samengehouden, als het ware een weg van ‘ontcultivering’, een terugkeer naar een situatie waarin alles weer opnieuw zal beginnen.
DE TWEE WEGEN
Op dit kruispunt, dit kantelpunt, hebben wij deel aan een eeuwenoude strijd, aan dat wat de ouden noemden ‘de strijd van het Licht tegen de duisternis’ en wat wij zouden willen noemen: ‘de keuze tussen de weg van de ziel of de weg van de eonen’.De eerste weg, de weg van de ziel vormt een grote ondersteunende kracht. Hij is de spirituele drijfkracht die ons verbindt met de wereld van de geest; en veel mensen staan ervoor open. Hij brengt grootse mogelijkheden en onmetelijke perspectieven met zich mee: de herschepping van een mens die met recht kan spreken van vrijheid, gerechtigheid en broederschap. De tweede weg bundelt en groepeert alle krachten, visies en denkbeelden binnen het gebied van tijd en ruimte. Door de aandacht, het verlangen en de levenskracht van de mensen voortdurend op zich te richten, houdt deze weg het merendeel van de mensheid binnen de natuurlijke ontwikkeling. Daarbij is de jeugd het eerste slachtoffer. Men zegt wel eens: ‘wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’. Welnu, wanneer men verzekert dat vanaf de prilste jeugd de aandacht van het kind voortdurend is gericht op deze natuurlijke weg, dan is het goed mogelijk dat het niet meer op de zachte impulsen van het Licht kan reageren, omdat het hem of haar niets zegt. Op die manier betekent dat: toekomstige generaties in de greep hebben.
DE STRIJD OM DE GRENZEN VAN HET BEWUSTZIJN
Wat wordt er niet ondernomen om binnen te dringen in het bewustzijn, om van daaruit heel het leven aan te sturen! Wij zien zich bijvoorbeeld ontwikkelen:• goedkope technologie, overal aanwezig, gebruikt tot in het absurde, die het bewustzijn verdeelt en alles buiten onszelf plaatst;• het ‘gewoon vinden’, een houding van ‘het moet toch kunnen’ onder andere met betrekking tot de zogenaamde ‘softdrugs’, die echter ons vermogen tot een krachtige en vrije wil aantasten;• de devaluatie van het begrip ‘persoonlijke inspanning’ dat vooral in de geïndustrialiseerde landen de mensen inactief en afhankelijk maakt. Kon men vroeger nog zeggen dat conflicten altijd gingen om de uitbreiding van de eigen grenzen ten koste van anderen, nu gaat de strijd om de grenzen van het bewustzijn. Wie of wat zich een plaats weet te veroveren in het bewustzijn van kinderen garandeert voor jaren een opening, een toegang. Dat heeft heel duidelijke gevolgen. Om te beginnen zullen allereerst het concentratievermogen en de kracht om in beweging te komen, worden ondermijnd, twee krachten die bij het reageren op de spirituele impulsen uit het eigen innerlijk van groot belang zijn. Daarom steeds die afweging: wat willen wij toelaten in onszelf, ons huis, in onze ziel en die van onze kinderen. En dat is niet het enige. Je speelt een bewuste rol in het sociale leven, je draagt verantwoordelijkheid. Ook dan geldt: met welke gedachten, energieën, voorwerpen, voeding en informatie laat je je als bewuste levende mens wel of niet in? Dat alles vloeit voort uit de ene vraag: waarop richt zich je leven; waarheen voert het je? Welke plaats geef je aan dat diepervaren verlangen naar het alleengoede in je leven? Zeker, het is niet verbazingwekkend te moeten constateren dat velen het leven in dienst van de ziel, in dienst van de universele mens, haaks vinden staan op een ontwikkeling binnen de huidige culturele en sociale omgeving. Maar dat kan nooit zo zijn, want alles wat een mens zegt, of doet, heeft effect en werkt door, hoe dan ook. Als de mens de moed heeft zijn innerlijk besluit gestand te doen, dan zullen de omstandigheden zich wijzigen. Dat kan ook niet anders. Wie als volwassene een duidelijke plaats weet te bepalen, gebaseerd op hoge levensnormen, biedt ook zijn kinderen een gunstige omgeving en basis voor het in alle vrijheid opbloeien zowel van de persoonlijkheid als van het zo ontvankelijke zielenaspect.
DESOCIALISATIE
Het westen kenmerkt zich door overconsumptie van goederen en diensten; tegenwoordig ook door over ontwikkelde seksuele activiteit. Werkeloosheid en een hedonistische verheerlijking van het individu, van het bewustzijn en van de eigen familie en religieuze richting beperken de gezichtseinder. Een van de pijlers van de brede weg naar die krachten, die een hoger menselijk leven ontkennen (de eonische krachten), is massacultuur, teruggebracht, genivelleerd tot haar laagste punt. Daarin staat ‘veel’ tegenover ‘kwaliteit’. En niemand hoeft zich meer iets te ontzeggen; alles kan virtueel en elkeen kan dus alle ervaringen van iedereen doormaken. Aan de andere kant van deze balans strijden mensen voor nieuwe ethische waarden, of voor het opnieuw inzetten van de oude en bekende. Velen zijn geschokt over ons eigen gedrag. Veel mensen schrikken van de dreigende opwarming van de aarde, de humanitaire rampen en de cijfers van de Wereld Gezondheidsorganisatie. Zij reageren op de drang van ‘laten we iets doen voor de aarde’. Na de eeuw van de Verlichting en de eeuw van de technocratie in dienst van de economie, is het nieuwe credo: de humanitaire ecologie. Kan de destabilisering van de natuur (een gevolg van de destabilisering van de menselijke doelen en de daarmee verbonden belangen) en de gang van de mensheid en haar milieu nog gekeerd, of in ieder geval geremd worden?Ligt hierin dan de weg van de ziel? Of bieden wij, met ons streven naar het eeuwige in de microkosmos, ons vermogen om ons met God te verbinden, een zinvol alternatief? Wat doen wij, wat stellen wij in dit opzicht in het werk voor de toekomstige generaties? Een kind zal zich primair ontwikkelen volgens de verwachtingen van de ouders, op basis van hun innerlijke drijfveren. Hun polarisatie, hun inzicht in de essentie en hun daden vormen het fundament waarop het leven van het kind zich ontwikkelt (zelfs al voordat het is geboren). Op directe wijze, zowel biologisch als op het vlak van psychologische groei is de begeleiding die zij het dagelijks geven van groot belang voor zijn vorming.
HET VERMOGEN TOT ZELFOPVOEDING
Welke deuren sluiten wij, welke laten wij open en wat zijn daarvan de consequenties? Een voortdurende innerlijke toetsing van onszelf en een geïnspireerde praktijk moeten dagelijks vorm krijgen in ons leven. De eigen woonomgeving ademt dan een sfeer, die een oase wordt voor onze kinderen. Een plaats waar zij de vreugde en de intelligente focus van een leven, gericht op de ziel, op ongedwongen wijze kunnen inademen. Waar zij kalmte vinden, vrij van de enerverende spanningen en het hectische ritme van de wereld, waar ze terecht kunnen voor duidelijk begrip en een ruime blik op gebeurtenissen; een liefhebbende steun op de moeilijke momenten die ook zij ongetwijfeld zullen ondergaan en vooral een atmosfeer waarin een consequente levenshouding wordt hoog gehouden. Het thuis kan dan de plaats zijn waar het kind leert hoe de eonische energie – die zich overduidelijk in de wereld uitdrukt –, èn het leven van de strevende mens binnen het zuivere veld van de geestesschool, kunnen samengaan. Omdat het kind opgroeit binnen deze context leert het op snelle wijze wat ‘zelfopvoeding’ is, hetgeen tegenwoordig een eerste vereiste is. Al heel jong worden kinderen geconfronteerd met gecompliceerde situaties, en de noodzaak om zelfstandig keuzes te maken zal zich steeds vroeger doen gelden. Als zo’n moment zich aandient, is het van belang dat het kind de situatie overziet. Het is goed als het beseft dat ouderlijke en sociale opvoedingspatronen, hoe noodzakelijk ook, niettemin beperkt zijn. In onze moderne maatschappij zal deze beperking heel snel blijken. Daarom moet zelfopvoeding een vermogen worden van het kind. Als het innerlijk een krachtig verlangen kent naar het goede, naar de weg van de ziel, zal dat een zeer waardevol bezit blijken te zijn, en een krachtig bolwerk tegenover de invloed van de natuurkrachten.
VRIENDSCHAP IS DE BESTE HULP
Uiterlijke autoriteit legt steeds minder gewicht in de schaal en op de lange duur is het zelfs contraproductief. Het individu is tegenwoordig heilig. Daarom is het geven van regels of reglementen niet altijd zinvol, maar is het van veel groter belang dat het kind zelf een oordeelsvermogen ontwikkelt waarmee het bepalen kan wat het wel en wat het niet accepteert, en waarmee het zich wel of niet associeert. Dat leert het vooral, als het de ouders en verzorgers daarnaar heeft zien streven, met vallen en opstaan, en dat het open en vol vriendschap daarin en daarvan deel is geweest. Dat zou de basis kunnen vormen van een nieuwe opvoeding, die in bredere zin tevens van grote invloed kan zijn op het sociale leven van de mens